ΠΟΛΙΤΙΚΗ....

Είναι μεγάλος ο αριθμός των ενεργών πολιτών που απορεί (αδίκως) γιατί πάντα στις εξαγγελίες της κυβέρνησης εξαιρούνται η Παιδεία, η Υγεία και η Αστυνομία από το "πάγωμα" των προσλήψεων. Πολλοί πιστεύουν (κακώς) ότι θα καλυφθούν τα κενά εκπαιδευτικών στα σχολεία. Οι εκπαιδευτικοί, με καθαρό κεφάλι, ξέρουν την τύχη των αναπληρωτών... Όλοι ελπίζουν (φεύ...) ότι στα νοσοκομεία θα δοθεί ειδικό βάρος για την κάλυψη των κενών (και το άνοιγμα σύμφωνα με τις ανακοινώσεις πολλών κλινών Εντατικής - εδώ θα γίνει το άλλο κόλπο: όταν σε λίγο (8 μήνες, για τόσο θα προσληφθούν..) ξανακλείσουν δε θα ανακοινωθεί τίποτα). Όσοι απορούν καταλαβαίνουν γιατί υπάρχει η προτεραιότητα ενίσχυσης, κατ' εξαίρεσιν, της αστυνομίας από τα γεγονότα: η αστυνομία είναι πανταχού παρούσα για να προκαλέσει επεισόδια με το να τρυπώνει στη διαδήλωση αλλά όχι για να τα σταματήσει, για να διευκολύνει τη ΓΣΕΕ να προσπεράσει όσους την προσπερνάνε αλλά όχι να σταματήσει επιθέσεις φασιστών, να εμποδίσει όποιον περνάει δίπλα από αστυνομικό τμήμα ή το Μαξίμου αλλά όχι τους κλέφτες στις γειτονιές ή το παρκάρισμα μπροστά στη Μεγάλη Βρετανία... Το μεγάλο ερώτημα είναι πόσες αυταπάτες μπορεί να αντέξει κάποιος που δεν είναι ενεργός πολίτης, κάποιος που "υπηρετεί" (τον "ρεαλισμό") και ελπίζει, κάποιος που πότε πότε φωνάζει "Ως Εδώ" και μετά ψηφίζει, κάποιος που φτάνει συνέχεια "ως εδώ" και συνεχίζει, όπως "ξέρει πολύ καλά", να φωνάζει ενάντια στον "τελευταίο τροχό" της άμαξας, όπως του διδάσκουν "οι πρώτοι"-τροχοί (εφημερίδες και κανάλια που τα αρπάνε, αντιπρόεδροι που πουλάνε Κούρδους και μαγκιά (και την παίρνουν πίσω), φασίστες με λαϊκίστικη και ασυνεπή πολιτική).

Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ κάνει περιοδεία. Επισκέπτεται ένα σχολικό συγκρότημα και ακούει τα παράπονα των δασκάλων και των μαθητών:

- Κύριε υπουργέ, δεν έχουμε πετρέλαιο για θέρμανση και έρχεται βαρύς χειμώνας...

- Κύριε υπουργέ, δεν μας χωράνε οι αίθουσες, τα μισά θρανία είναι χαλασμένα, τα περισσότερα τζάμια είναι σπασμέα...

Αφού ακούει διάφορα τέτοια ... τους λέει: - Μήν ανησυχείτε όλα θα γίνουν το συντομότερο δυνατόν.

Μπαίνει στην μερσεντές και πάει στον επόμενο σταθμό, στις τοπικές φυλακές. Ακούει και εκεί πολλά παράπονα.

- Κύριε υπουργέ, θέλουμε καλύτερο φαγητό, περισσότερα κλινοσκεπάσματα, πιο πολύ προσωπικό γιατί δεν επαρκούμε...

- Θα γίνουν όλα όσα ζητάτε, μην ανησυχείτε.

Μπαίνει στην Μερσεντές και καθώς φεύγουν αρχίζει να δίνει οδηγίες στον γραμματέα του.

- Λοιπόν, Κωστάκη. Στο σχολείο στείλε ένα συνεργείο να μπαλώσει μερικές τρύπες, και να βάλει μερικά τζάμια, αλλά τίποτε άλλο. Μετά στείλε ένα συνεργείο στις φυλακές να φτιάξει: πισίνα, χαμάμ, τζακούζι, σάουνα, αίθουσα για διασκέδαση με 50άρα τηλεόραση, φλίπερ...

Μένει κάγκελο ο γραμματέας.

- Μα κύριε υπουργέ, τί είναι αυτά που λέτε;

Και απαντά ο υπουργός:

- Κοίτα Κωστάκη. Σχολείο πήγαμε και δεν θα ξαναπάμε. Στην φυλακή όμως δεν ξέρεις πότε θα μπούμε... Κατάλαβες;

ΠΟΙΟΙ ΑΝ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ, ΠΟΤΕ ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ?!

Όταν έδιωξαν τα stage είπα "τι με νοιάζει εμένα, αυτοί είναι όλοι με μέσο", όταν αποφάσισαν ότι ούτε οι συμβασιούχοι θα διορίζονται είπα "τι με νοιάζει εμένα, πάνε να μπουν στο δημόσιο με τα μέσα από την πίσω πόρτα", όταν είπαν ότι κομμένες οι αυξήσεις σκέφτηκα "τι με νοιάζει εμένα, όσοι παίρνουν πάνω από 2.000 ας μην πάρουν κι άλλα", όταν κόβουν τα δώρα 30% πείθομαι από τον Καρατζαφέρη "θα ματώσουμε".. ιδιαίτερα στο δημόσιο που είναι εξασφαλισμένοι όλοι.. "αλλά η Ελλάδα θα επιζήσει"

αλλά τώρα που πέφτουν όλες μαζί οι παλιές ιδέες

(να πουλήσουμε τα νησιά, φόρος στο πετρέλαιο θέρμανσης, 3 χρόνια λιτότητα, ιδιωτικοποιήσεις, 5 θα φεύγουν με σύνταξη - 1 θα προσλαμβάνεται, με εξαίρεση τον ευαίσθητο τομέα της ασφάλειας (για ποιον!), να ψωνίσουμε φρεγάτες και αεροπλάνα (για ποιον!), να κάνουμε εξεταστικές για τους κλέφτες) θυμήθηκα τους Γερμανούς το 2004 (mieSens, διαχρονικά), τους Ιταλούς το 1993 (ΑΓΕΤ) και το Μητσοτάκη (μονίμως - αυτός και το σόι), τον Παπαδρέου και τη βίλα το 1989 (δανείστηκε από φίλους), τον Τόμπρα με τις παρακολουθήσεις το 1986 (και το "δωράκι" των 500.000.000 δρχ), το γρηγορόσημο της μεταπολίτευσης (1974-σήμερα για τους νεώτερους), το μπαλόσημο της χούντας (1967-1974), το λάδωμα πριν και το μπαξίσι πιο πριν.

Και λέω ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ. Υπάρχει λύση ριζική! Τις αγελάδες που δεν έφταιγαν για την απληστία των καπιταλιστών τις βάφτισαν τρελές και ΤΙΣ ΚΑΨΑΝΕ! Τι πρέπει να κάνουμε γι αυτούς που ΦΤΑΙΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΛΗΣΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΛΕΨΙΑ και ταυτόχρονα διαδίδουν την τρέλα της αγοράς και μας βάζουν να φαγωθούμε μεταξύ μας όπως οι κότες στα κοτέτσια της ΒΟΚΤΑΣ?

ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΣΤΑΣΗ (Παρασκευή 5/3/2010 12.00-14.00, 1 μ.μ. στη Βουλή ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ)

Και κουβέντα με τους συναδέλφους, τους φίλους, τους συγγενείς, τους ΑΛΛΟΥΣ, γιατί αν δεν φωνάξουμε τώρα (πριν περάσουμε ο καθένας μόνος την πύλη της κόλασης) δεν θα υπάρχει κανείς να αντισταθεί.... ΙΔΕΕΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ΟΡΓΑΝΩΘΕΙΤΕ!

ΧΡΕΗ - ΔΝΤ - ΤΡΑΠΕΖΕΣ - SIEMENS

Η ιστορία των δανείων του Ελληνικού κράτους είναι πασίγνωστη, έστω κι αν είναι λίγο ξεχασμένη: χρησίμευαν για τον πλουτισμό των «Ελλήνων» απεσταλμένων, τη διασφάλιση της ύπαρξης του νεοσύστατου κράτους (1821) εξαιτίας της ανάγκης αποπληρωμής (όταν χρωστάς σε αναγνωρίζουν τουλάχιστον) και φυσικά τον πλουτισμό των δανειστών με όλους τους τρόπους (παρακράτηση αρχικά μεγάλου μέρους του δανείου για έξοδα και στη συνέχεια αποπληρωμή του (υπερ-)υπολοίπου με άγρια φορολόγηση…..

Σήμερα το μεγαλύτερο μέρος των «χρεών» μας είναι για τοκοχρεωλύσια και χρέη για τους Ολυμπιακούς και τα όπλα που ακόμα, χρεωκοπημένοι, ψωνίζουμε. Οι «αντιπρόσωποί» μας τσακώνονται στη Βουλή ποιος πήρε (πριν και πιο πολλές) miese(n)s... Αλλά: Ποιος αγόρασε το σπίτι στον Αντρέα και τα ηλεκτρικά στον Κυριάκο, γιατί ο Βουλγαράκης έχει off-shore, γιατί τα κανάλια (και οι εφημερίδες) καλούν τους φασίστες του Καρατζαφέρη αλλά "πνίγουν" κάθε (ακόμα και τις τεράστιες) κινητοποίηση, ποιοι είναι οι "αλήτες - ρουφιάνοι - δημοσιογράφοι" που κονομάνε όσα ο "πουλημένος" πρόεδρος της ΓΣΕΕ, δηλαδή λίγα λιγότερα από τους τραπεζίτες και τους υπουργούς ? ? ? ?

Εμάς καβαλάνε οι ΔΕΙΝΟσαυροι και τα παιδιά τους...

Ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο? Ε, ξέρεις, ΕΣΥ!

Και ξέρεις ποια είναι η μόνη λύση που βρίσκουν; Το ΔΝΤ, ο σωτήρας της Αϊτής και πολλών άλλων....

ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΚΕΡΑΤΙΑΤΙΚΑ ΤΟΥΣ!

ΑΠΕΡΓΙΑ ΡΕ, ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΥΝΙΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ!

Ο ΝΕΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗΣ ΠΟΥ ΑΚΟΥΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ!

Ο πρωθυπουργός, που δεν ακούει τα σωματεία σε νοσοκομεία, ΤΕΠ και σχολεία, έχει ανοιχτά αφτιά για τους ποδηλάτες (ιδιαίτερα αν εμφανιστούν σπίτι του)! Άρα μπορούμε οι επόμενες διαδηλώσεις, αντί να ξεκινάνε από το Πεδίο του Άρεος, τα Προπύλαια ή το Μουσείο, να ξεκινάνε στην Κηφισιά και να καταλήγουν (με τα μεταφορικά μας μέσα) στο Καστρί (ευτυχώς που ο ΓΑΠ δεν κρύβεται στη Ραφήνα). Το ερώτημα είναι τι θα πει στους νοσηλευτές (λείπουν 30.000 και θα προσλάβει -σύντομα?- 3.000), στους ωρομίσθιους (μονίμως απλήρωτοι 6-18 μήνες) ή στους κακομοίρηδες των STAGE (απολύονται οι απαράδεκτα εργαζόμενοι στο Δημόσιο, παραμένουν οι απαράδεκτα εργαζόμενοι στον διπλά εκμεταλλευτικό ιδιωτικό τομέα)? Και πώς μπορεί να δικιολογήσει την απασχόληση επί χρόνια συμβασιούχων για πάγιες ανάγκες υπηρεσιών, που απολύονται για λίγες μέρες ώστε να μην τεκμηριώσουν δικαιώματα μονιμοποίησης? Τι θα πει στην Κούνεβα και όλους τους εργαζόμενους σε δουλεμπορικές εταιρείες ενοικίασης εργαζόμενων και εργολαβίας υπηρεσιών, που καθαρίζουν (και πολλά άλλα) νοσοκομεία, σχολεία, ΗΣΑΠ και υπηρεσίες ακριβώτερα από τους μόνιμους αλλά χωρίς τα δικαιώματά τους (θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους του εργολάβου!)?

ΤΟ ΕΠΙΣΤΕΓΑΣΜΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ: ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΦΑΝΤΑΡΟ!

Μερικές φορές η ιστορία είναι πολύ πιο απλή από τις συνομωσίες και τους φασιστικούς (και εθνικιστικούς) μύθους. Πριν από 30 χρόνια ένας Τούρκος φασίστας (γκρίζος λύκος) ο Μεχμέτ Αλί Αγκτζά δολοφόνησε τον εκδότη Αμπντί Ιπεκτσί αλλά πιάστηκε. Έξι μήνες μετά κατάφερε με τη βοήθεια του παρακράτους να δραπετεύσει και να καταφύγει στη Βουλγαρία. Δυο χρόνια μετά προσπάθησε να δολοφονήσει τον Πάπα (τον πέτυχε αλλά…) και πιάστηκε. Δικάστηκε σε ισόβια αλλά με άφεση από τον Πάπα απελευθερώθηκε και εκδόθηκε 20 χρόνια μετά στην Τουρκία. Εκεί τα 36 χρόνια φυλακή έγιναν, με πολλά μαγειρέματα (η αμερικάνικη αντικομμουνιστική παρακρατική (?) οργάνωση Κόκκινη Προβιά (Ελλάδα) / Gladio (Ιταλία) / Ergenekon και kontrgerilla (Τουρκία) είναι πολύ πιθανό να έχει βάλει το δαχτυλάκι της σε διάφορες φάσεις αυτής της πλούσιας ιστορίας), σχεδόν 10 και μπορεί πια να υπηρετήσει τη θητεία του (οι φασίστες τύπου Αϊβαλιώτη (ΛΑΟΣ) φωνάζουν για έθνος και πατρίδα αλλά είναι πιο ίσοι από εμάς για να πάνε ΚΑΙ φαντάροι)…

Τι είναι συνήθως οι φασίστες: καταπιεσμένα ανθρωπάκια με την κλασική ιδεοληψία (το έθνος κινδυνεύει) που μπορούν να ταιριάξουν στα πάντα με τα «τυπικά» αντίθετά τους (τσιγγάνοι χρυσαυγίτες, ομοφυλόφιλοι φασίστες, εβραίοι ναζιστές) και να γίνουν πολύ επικίνδυνοι. Ο Αγκτζά μεταφέρθηκε αμέσως σε στρατιωτικό νοσοκομείο για εξετάσεις, προκειμένου να εκπληρώσει τη στρατιωτική του θητεία. Και έβγαλε και ανακοίνωση με αφορμή την απελευθέρωσή του: «Κηρύσσω το τέλος του κόσμου. Όλος ο κόσμος θα καταστραφεί αυτόν τον αιώνα. Όλοι οι άνθρωποι θα πεθάνουν αυτόν τον αιώνα… Είμαι ο αιώνιος Χριστός».

Η λευκή κορδέλα

Είναι μια θαυμάσια ταινία εποχής του Χάνεκε και ταιριαστά εκφράζονται και οι απόψεις του για το ναζισμό. Τα σκηνικά και ρούχα είναι πραγματικά προσεγμένα, η φωτογραφία μια ασπρόμαυρη σπουδή στα τοπία αλλά και στους ανθρώπους, η γλώσσα (και η ηχοληψία) πεντακάθαρα και γνήσια Γερμανικά (τα ..παιδιά λένε στον (μ)πα(μ)πά (τους) Ja Herr Vater (ναι, κύριε Πατέρα) και όχι τα στερεότυπα βάχτεν-βούχτεν). Οι ηθοποιοί είναι μέλη της ορχήστρας του σκηνοθέτη (όλοι καλοί, αφού δε βρήκα ότι κάποιος έπαιζε άσχημα). ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΤΟ ΚΑΡΟ!

Θεωρώ ότι πολλοί κριτικοί είναι άσχετοι και ανίκανοι. Διάβασα ότι η ταινία και οι πρωταγωνιστές είναι επίπεδοι, ότι μετά τη Λίστα του Σίντλερ τι θέλει ο Χάνεκε και ασχολείται με το ναζισμό, ότι «είναι περισσότερο μια ταινία που προσποιείται ότι είναι καλό σινεμά. (Π. Παναγόπουλος-Καθημερινή)»…Έλεος! Προφανώς η τέχνη είναι «υποκειμενική» και οι απόψεις είναι όσες και οι κώλοι (όλοι έχουν από μία) αλλά, δυστυχώς, η ηλιθιότητα είναι άπειρη. Ο ίδιος ο Χάνεκε λέει ότι όλα είναι εκεί και δεν χρειάζεται να εξηγήσει. Ναι, γιατί η τέχνη απευθύνεται στην ψυχή και όχι (άμεσα) στη λογική. Κι εγώ έκανα πάνω από ένα 24ωρο να χωνέψω- και να (ψιλο)καταλάβω – την ταινία αλλά αναγνώρισα την αξία της και δεν έφτασα σε συνομωσιολογικές απόψεις («Από τους αγαπημένους συνεργάτες της προέδρου της κριτικής επιτροπής ... το φιλοφεστιβαλικό «πακέτο»… είναι από τις δυνατές υποψηφιότητες») για να κρύψω την ανικανότητά μου. (Μια βλακώδης κριτική τέχνης μπορεί να είναι έργο τέχνης, αφού μπορεί να προκαλέσει τόσο έντονα συναισθήματα; Όχι, αν δεν έχει και πολλά λογοτεχνικά προσόντα. Άλλωστε έντονα συναισθήματα (ντυμένα με «ιδεολογίες» και άποψη) μπορεί και να προκαλέσει και οποιοσδήποτε τσακωμός…).

Δεν έχουν σημασία απόψεις που κυκλοφορούν και χαρακτηρίζουν την ταινία «Μια μικρογραφία του επερχόμενου φασισμού» (Δανίκας – σωστός), γιατί ο καθένας μπορεί να «δει» ό,τι θέλει. Όμως τα μάτια βλέπουν τα εξής: Ένα χωριό με την κλασσική διαστρωμάτωση: ο γαιοκτήμονας με τον επιστάτη (θολό πρόσωπο – διεκπεραιωτής), ο παπάς (η «ηθικά ορθή» βία της εκκλησίας) και ο δάσκαλος (η «ηθικά ορθή» στάση των αστών – πολιτικά ανίκανοι – ηθικά ?), ο γιατρός - θύμα (κυνικά «ορθή στύση» των αστών) και οι μπάτσοι (τυπικά ικανοί μόνο για τρομοκρατία χωρίς αποτέλεσμα), τα παιδιά (μια συμμορία με αλληλεγγύη, διαπαιδαγωγημένα από το σύστημα με ηγεσία δικτατορική – Πρωσίδα αρία Χίτλερ) και οι εργάτες (πουλημένοι, από ρεαλισμό, στον καπιτάλα-βαρώνο δίχως ηγεσία για αντίσταση – ένας μόνο αντιδρά, άλλος αυτοκτονεί, τα παιδιά τους έχουν άλλη (τελική) λύση – δυστυχώς ο Χάνεκε δεν είναι επαναστάτης). Ο χρόνος περνά και όλα φαίνονται καθαρά (χιονίζει κιόλας). Αλλά αυτό που ανάβει τον πόλεμο (μακριά στο Σεράγεβο) δεν είναι καθόλου μακρινό…

Η δικιά μου άποψη: Ο Χάνεκε – δάσκαλος / αφηγητής, που δανείζει το ξένο ποδήλατο σε αυτούς / αυτές (!) που την κάνουν, γλιτώνει από τις σφαγές του πολέμου και επιστρέφει μετά στην ιστορία γιατί ψάχνει το «γιατί» (αλλά δεν ξαναπατά στο χωριό – άλλωστε, αν τα στόματα ήταν πριν κλειστά, μετά τον πόλεμο θα είναι ραμμένα). Ο καπιταλισμός βλάπτει σοβαρά τη ζωή ακόμα και των καπιταλιστών: ο βαρόνος χάνει τη γυναίκα του και το γιο του (θα του έμενε το γιωτ του) αλλά και την ευκαιρία να καταλάβει – είναι ψυχικά απών και μόνος, παρά την ψυχολογική του έκρηξη στην εκκλησία (εδώ έχει ψωμί για μια ψυχαναλυτική προσέγγιση). Η ιστορία της Γερμανίας όμως είχε και μια επανάσταση: ο πρώτος παγκόσμιος τελειώνει με την επανάσταση που γκρεμίζει τον Κάιζερ και σταματά τον πόλεμο και με ένοπλοι εργάτες (πρώην στρατιώτες και ναύτες) να περιπολούν στις πόλεις. Η δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ (και του Καρλ Λίμπκνεχτ) και η ήττα της επανάστασης των σπαρτακιστών οδηγεί τελικά (αφού συνυπολογιστεί η καταστροφική διαλυτική σταλινική πολιτική καταγγελίας του σοσιαλφασισμού (σοσιαλδημοκράτες) και η στήριξη των αστών στους ναζί) στη φασιστική κυριαρχία και στο ναζιστικό ολοκαύτωμα. (θεατρική παράσταση για τη Ρόζα , βιβλίο για τη Γερμανική Επανάσταση)....(συνεχίζεται, γιατί είχε πολύ σκέψη...)

Μια ειρωνία της ιστορίας είναι ότι στη Νέα Ζηλανδία με Λευκή Κορδέλα δείχνουν την αντίθεσή τους στη βία ενάντια στις γυναίκες...

ΑΦΟΜΟΙΩΣΗ ΚΑΙ ΑΦΟΜΟΙΩΤΕΣ (από την Ελευθεροτυπία και τον Γιάννη Καλαϊτζή)

αυτό το άρθρο δεν το βρήκα πουθενά στο ίντερνετ και σκέφτηκα ότι μου άρεσε πολύ!